ครั้งที่ 17
วันศุกร์ที่ 14 กันยายน 2555
อาจารย์ให้กลุ่มที่เหลือออกมาร้องเพลงต่อจากสัปดาห์ที่ผ่านมา และเล่านิทาน
กลุ่มของดิฉันแต่งเพลง ตา หู จมูก
เพลง ตา หู จมูก
ดวงตาฉันอยู่ที่ไหน รู้ไมช่วยบอกฉันที
ดวงตาฉันอยู่ที่นี่ ดูให้ดีอยู่ที่นี่เอง
ใบหูฉันอยู่ที่ไหน รู้ไหมช่วยบอกฉันที
ใบหูฉันอยู่ที่นี่ ดูให้ดีอยู่ที่นี่เอง
จมูกฉัันอยู่ที่ไหน รู้ไหมช่วยบอกฉันที
จมูกฉันอยู่ที่นี่ ดูให้ดีอยู่ที่นี่เอง (ซ้ำ)
เหตุผลที่แต่งเพลงนี้ เพื่อให้เด็กรู้จักอวัยวะต่างๆของตนเองโดยผ่านเพลง
ส่วนนิทานกลุ่มของดิฉันได้แต่งเรื่อง เจ้าหมีกับผึ้งน้อย (เล่าไปตัดไป)
เรื่องย่อ
มีหมีตัวหนึ่งมันได้หลงใหลในความงามของดอกไม้มาก ทุกๆเช้ามัน
จะชอบออกมาดูดอกไม้ของมันพร้อมกับคอยรดน้ำพรวนดิน วันหนึ่งมี
ผึ้งน้อยตัวหนึ่งได้หลงบินเข้ามาในสวนของเจ้าหมี เจ้าหมีเห็นผึ้งน้อย
บินอยู่ในสวนของตนมันรู้สึกโกรธมากมันจึงใช้มืออันใหญ่จับผึ้งน้อย
เอาไว้ ผึ้งน้องตกใจและกลัวเจ้าหมีเป็นอย่างมากมันได้แต่อ้อนวอนเจ้า
หมีให้ปล่อยตนกลับไปหาครอบครัว เพราะตนได้ผลัดหลงจาก
ครอบครัวมา เจ้าหมีได้ฟังเช่นนั้นมันก็รู้สึกสงสารผึ้งน้อยเป็นอย่างมาก
เจ้าหมีจึงยอมปล่อยผึ้งน้อยให้กลับไปหาครอบครัวพร้อมกลับให้น้ำ
หวานจากดอกไม้ของตน
จะชอบออกมาดูดอกไม้ของมันพร้อมกับคอยรดน้ำพรวนดิน วันหนึ่งมี
ผึ้งน้อยตัวหนึ่งได้หลงบินเข้ามาในสวนของเจ้าหมี เจ้าหมีเห็นผึ้งน้อย
บินอยู่ในสวนของตนมันรู้สึกโกรธมากมันจึงใช้มืออันใหญ่จับผึ้งน้อย
เอาไว้ ผึ้งน้องตกใจและกลัวเจ้าหมีเป็นอย่างมากมันได้แต่อ้อนวอนเจ้า
หมีให้ปล่อยตนกลับไปหาครอบครัว เพราะตนได้ผลัดหลงจาก
ครอบครัวมา เจ้าหมีได้ฟังเช่นนั้นมันก็รู้สึกสงสารผึ้งน้อยเป็นอย่างมาก
เจ้าหมีจึงยอมปล่อยผึ้งน้อยให้กลับไปหาครอบครัวพร้อมกลับให้น้ำ
หวานจากดอกไม้ของตน
และกลุ่มของดิฉันก็ได้ตัดกระดาษกลายเป็นรูปดอกไม้
ข้อคิด จากนิทานเรื่องนี้ เด็กๆควรรู้จักมีน้ำใจ รู้จักช่วยเหลือ รู้จักเห็นใจ
ผู้อื่น
ผู้อื่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น